Przed diagnozą zaburzeń odżywiania należy wykluczyć występowanie innych zaburzeń, chorób i opóźnień na tle psychicznym dającym podobne objawy. Są to między innymi:
-schizofrenia,
-psychozy,
-depresja endogenna,
-zaburzenia czynnościowe z kręgu nerwic (np. lęk przed połykaniem, skażonym pokarmem itp.)
-zespoły bariofobii (lęk przed otyłością występujący m.in. u sportowców),
-wymioty nawykowe (np. nauczenie dziecka wymiotowania po przejedzeniu),
-opóźnienia rozwojowe (m.in. autyzm, zespół Aspergera, niepełnosprawność intelektualna),
-reakcja na nadużywanie alkoholu, narkotyków lub leków (efekty uzależnienia).
Pod uwagę warto wziąć też takie czynniki jak:
-fałszywe przekonanie opiekuna dotyczące ilości pokarmu, jakie dziecko powinno spożywać,
-prawidłowo przebiegająca adolescencja,
-uboga wiedza chorującego dotycząca prawidłowej diety, procesów trawienia i przemiany materii powodująca niedożywienie lub przejadanie się.