Moja walka z bulimią zaczęła się, kiedy pierwszy raz – 6 lat temu – drastycznie schudłam (przez nieumiejętne odchudzanie się) i doświadczyłam efektu jojo. Nie mogłam się pogodzić z odbiciem w lustrze, więc próbowałam kolejnych restrykcyjnych diet, by znów osiągnąć niską wagę. Oczywiście żadna z nich nie była efektywna, a każda kolejna próba redukowania wagi, obniżała moją pewność siebie. Zapomniałam o pasjach, rodzinie, znajomych, pogrążając się w myślach o odchudzaniu i niepowodzeniach, które prowokowały  ataki kompulsywnego jedzenia.  Pamiętam okresy, kiedy wymiotowałam 3 razy dziennie, a także takie, kiedy udawało mi się nie wymiotować nawet 2 miesiące - jednak nadal byłam bulimiczką. Jadłam bardzo dużo i więcej trenowałam, przez co tak naprawdę „atak” trwał nie 2h, a 2 tygodnie. Zdobyłam wiedzę na temat treningu i diety, ale im więcej wiedziałam, tym trudniej było mi patrzeć obiektywnie na siebie. Dopiero terapia, którą rozpoczęłam po 5 trudnych latach, pozwoliła mi na sprawiedliwe i bezstronne odbieranie rzeczywistości. Zaczęłam „czytać” siebie, kontrolować myśli. Powoli pozbywam się nawyków, które nabyłam przez 5 lat zaburzeń, ale z miesiąca na miesiąc jest lepiej, normalniej. Coraz bardziej kocham siebie, na nowo odkrywam pasje, mam więcej czasu dla bliskich i mniej wyrzutów sumienia…i przede wszystkim jestem szczęśliwa.